Zawsze sądziłam, że spadek nie zmieni naszych relacji. Dopóki brat nie zażądał czegoś, co wywołało wojnę…
Spadek po rodzicach miał być tylko formalnością, a nasze relacje z bratem pozostawały zawsze silne i niewzruszone. Nigdy nie podejrzewałam, że tak mała rzecz może wywołać wojnę, która podzieli naszą rodzinę na dwie strony…
Kiedy brat przyszedł z niespodziewaną prośbą, wydawało się, że to tylko drobna kwestia, którą szybko załatwimy. Jednak to, co wydarzyło się potem, było początkiem spirali wydarzeń, których nikt się nie spodziewał…
Kiedy zmarli nasi rodzice, nie spodziewałam się, że spadek przyniesie ze sobą takie komplikacje. Zawsze sądziłam, że poradzimy sobie z tym bez większych emocji. W końcu to tylko formalność, prawda? Mieliśmy wszystko podzielić zgodnie z ich wolą. Ja i mój brat byliśmy blisko przez całe życie. Choć różniliśmy się charakterami, nigdy nie pozwoliliśmy, by pieniądze czy rzeczy materialne wpłynęły na nasze relacje.
Wszystko zmieniło się w momencie, gdy usiedliśmy przy stole, aby omówić, jak podzielić majątek. Mieszkanie, samochód, kilka pamiątek – nic, co mogłoby wywołać konflikt. Ale wtedy brat niespodziewanie zażądał czegoś, co nigdy nie przyszło mi do głowy, że będzie tematem rozmowy.
Niespodziewane żądanie
– Chcę dom po babci – powiedział z pełnym przekonaniem.
Zamurowało mnie. Ten stary dom na wsi był dla mnie symbolem dzieciństwa, wakacji spędzonych z babcią, zapachu jej pieczonego chleba i radosnych wspomnień. Nie sądziłam, że ktoś z naszej rodziny kiedykolwiek by go sprzedał lub chciał sam na niego rościć sobie prawa.
– Ale przecież dom miał być wspólny, nigdy nie mówiliśmy, że ktoś go przejmie – próbowałam załagodzić sytuację. – Myślałam, że zostawimy go jako naszą wspólną pamiątkę.
– Może dla ciebie to tylko pamiątka, ale dla mnie to możliwość na lepsze życie – odparł ostro. – Chcę go sprzedać i zainwestować te pieniądze. Mam plany, a ty i tak mieszkasz w mieście.
Kłótnia narasta
Jego słowa przebiły moje serce jak nóż. Jak mógł tak mówić? Dom babci miał wartość sentymentalną. Sprzedaż była dla mnie nie do pomyślenia. Nie chodziło o pieniądze, ale o wspomnienia, o naszą historię, o wszystko, co ten dom symbolizował. Zaczęłam mówić, że to niesprawiedliwe, że powinien to przemyśleć, ale on stał na swoim.
– Zawsze jesteś taka emocjonalna – zarzucił mi. – Nie rozumiesz, że muszę myśleć o przyszłości? A co ty masz z tego domu? Chcesz, żeby stał pusty, tylko po to, żebyś mogła go od czasu do czasu odwiedzić?
Nie mogłam w to uwierzyć. Słowa mojego brata stały się coraz ostrzejsze, a każda próba porozumienia napotykała ścianę. Pojawiły się oskarżenia, złośliwości, a ja nie mogłam uwierzyć, że stajemy naprzeciwko siebie jak dwie strony barykady.
Ukryte intencje
Po kilku dniach ciszy brat znowu się odezwał, ale tym razem był inny. Zaczął od przeprosin, mówiąc, że może trochę przesadził, że rozumie moje przywiązanie do domu. Poczułam ulgę – w końcu rozmawialiśmy jak rodzeństwo, a nie wrogowie.
Jednak wkrótce odkryłam, że jego intencje nie były takie czyste, jak się wydawało. Pojawiła się informacja, że brat już rozmawiał z deweloperem i planował sprzedaż domu zanim jeszcze zaczął negocjacje ze mną. Zawsze sądziłam, że spadek nie zmieni naszych relacji. Dopóki brat nie zażądał tego domu…